Gminne Przedszkole BAJKA w Wilczynie

Nie każda animacja jest odpowiednia dla rozwijającego się mózgu dziecka.

Wg zaleceń psychologów i neurologopedów nie zaleca się włączania bajek dzieciom poniżej 3. roku życia. W wyjątkowych sytuacjach warto sięgnąć po sprawdzone i bezpieczne tytuły – stworzyliśmy taką listę, konsultując ją z pedagogami i terapeutami.

➡️ Dlaczego właśnie te bajki?

W wyborze kierowaliśmy się kryteriami wspierającymi zdrowy rozwój poznawczy:

✔ łagodne tempo (brak szybkich cięć i dynamicznych przeskoków),

✔ ograniczona liczba bodźców wzrokowych (bez pulsujących neonów, migotania),

✔ prosta, przejrzysta animacja z dużą czytelnością,

✔ pozytywny przekaz, bez przemocy i krzyku,

✔ zgodność z rekomendacjami specjalistów (m.in. logopedów, pedagogów wczesnoszkolnych i neuropsychologów).

➡️ Lista bezpiecznych bajek dla dzieci powyżej 3. roku życia:

🎬 1. Wyspa Puffinów (Netflix)

🎬 2. Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham (Canal+)

🎬 3. Przytul mnie (Netflix)

🎬 4. Klinika dla pluszaków (Disney+)

🎬 5. Detektyw Łodyga (TVP VOD)

🎬 6. Mali Einstein (Disney+)

🎬 7. Było sobie życie (CDA / YouTube / DVD)

🎬 8. Paddington (Player / Canal+)

🎬 9. Charlie i Lola (YouTube / BBC iPlayer)

🎬 10. Tumble Leaf (Amazon Prime Video)

❌️ PAMIĘTAJ! Dzieci do lat 3 nie powinny, w ogóle spędzać czasu przed ekranami‼️

 

 

 

 

 

 

Czy wiesz, że każdy krzyk może zaszczepić lęk w sercu Twojego dziecka, wpływając na całe jego życie? Badania pokazują, że dzieci, które doświadczają krzyku, są bardziej narażone na rozwój lęków, niską samoocenę oraz trudności w budowaniu zdrowych relacji w przyszłości.

Krzyk może sprawić, że dziecko poczuje się zagubione i mniej pewne siebie, co może prowadzić do trudności w regulacji emocji. Badania naukowe potwierdzają, że wpływ krzyku może prowadzić do poważnych problemów emocjonalnych i społecznych.

Każdy krzyk 😢 to kolejna cegiełka budująca mur 🧱, który może na zawsze oddzielić Cię od Twojego dziecka. Mur, który z czasem może stać się nie do pokonania.

Ale to nie musi tak wyglądać. 🌟

Wyobraź sobie dom 🏡, w którym panuje spokój, zrozumienie i wzajemny szacunek. Dom, w którym trudne sytuacje nie kończą się krzykiem, ale spokojną rozmową. W ramach kampanii "Porozumienie bez krzyku" dowiesz się, jak w 3 dni nauczyć się reagować spokojnie, nawet w najbardziej stresujących chwilach.

Jako psycholog, coach i mama piątki dzieci 👩‍👧‍👦, stworzyłam sprawdzone techniki, które pomogły już wielu rodzinom odzyskać harmonię i zbudować trwałe, pełne miłości relacje z dziećmi. Te techniki są łatwe do wdrożenia i skuteczne – każdy rodzic może się ich nauczyć.

Kliknij poniżej, aby dowiedzieć się więcej:

👉 https://www.porozumieniebezkrzyku.pl/l1 

 

ZOBACZ KRÓTKIE WIDEO:

 👉 https://www.porozumieniebezkrzyku.pl/l1 👈

 

 

 

 

Słowa mogą ranić...

Słowa mogą budować mosty - człowieka do człowieka.

Zamiast takich komunikatów, które mogą bagatelizować uczucia osoby w kryzysie, lepiej używać słów, które dają wsparcie i pomagają jej się poczuć wysłuchaną.

ZERKNIJ na 4 przykłady pozytywnych komunikatów:

1. „Widzę, że jest Ci trudno. Chcesz o tym porozmawiać?” – pokazuje empatię i otwiera przestrzeń na wyrażenie emocji.

2. „To, co czujesz, jest ważne. Jestem tutaj, żeby Cię wysłuchać.” – daje poczucie akceptacji i bezpieczeństwa.

3. „Rozumiem, że to dla Ciebie trudne. Jak mogę Ci pomóc?” – oferuje wsparcie zamiast oceny.

4. „Masz prawo tak się czuć. Jeśli chcesz, możemy razem poszukać rozwiązania.” – pokazuje, że emocje są naturalne i nie trzeba ich tłumić.

Tego typu komunikaty pomagają osobie w kryzysie poczuć się zrozumianą i nie pozostawiają jej samej z problemem.

Wspierajmy - nie odrzucajmy.

Czasem jedna rozmowa.

Jedno wspólne RAZEM...

MOŻE TAK WIELE ZMIENIĆ.

Spróbuj wysluchać.

Dbaj o usłyszenie.

 

 

 

 

"Jak w przedszkolu?"

-"Ok!"

-"Dobrze!"

-"Nic!"

-"Nie chce mi się gadać o ..."

Brakuje nam rozmów. Nie pytań.

Wychowujmy dojrzale.

Wychowujmy pozytywnie

 

 

 

WITAMY W  NOWYM ROKU SZKOLNYM 2024/2025.

Z TEJ STRONY PSYCHOLOG OLENA TURENKO I PEDAGOG NATALIA FILIPSKA.

ZAPRASZAMY WAS  DO PRZECZYTANIA  KILKU WSKAZÓWEK  DOTYCZĄCYCH ADAPTACJI.

Adaptacja w przedszkolu to burzliwy czas i ciężko stwierdzić kogo ta burza dosięga najbardziej – dziecko, rodzica czy nauczyciela? Ponieważ wrzesień nadejdzie jak zawsze szybciej niż można się tego spodziewać, już dziś warto zastanowić się jak zaplanować pierwsze dni w przedszkolu, by były one opłakane minimalną ilością łez przedszkolaków i rodziców, którzy często po raz pierwszy na poważnie rozstają się z dzieckiem. Co sprawiło się u mnie?

Adaptacja w przedszkolu – czego się spodziewać?

• maluszki płaczą, całkiem sporo i są w ogromnym szoku, bo to nie mama ani tata ociera ich łzy;
• histeria przybiera różne oblicza: czasem przechodzi w bunt, czasem w próbę ucieczki z sali lub błagania o powrót mamy;
• również rodzice bywają przerażeni – nie każdy to okazuje, ale często widzimy, że rodzice naprawdę ciężko znoszą pierwsze przedszkolne rozstanie z dzieckiem;
• strach rodzica przybiera różne oblicza: długie pożegnania, pytania pełne podejrzeń, podglądanie przez okno, odpytywanie personelu – nie wypominam, nie oceniam – to jest lęk o własne dziecko, zrozumiałe, że potrafi prowokować do niekonwencjonalnych zachowań;
• dzieciaczki “są zielone” – niekoniecznie potrafią usiąść w kole, nie wiedzą gdzie mają miejsce zabawki i gdzie jest toaleta i z dużym prawdopodobieństwem nie zapytają o to nowopoznanego dorosłego.

Co więc ukazuje się naszym oczom – chaos, hałas i dość nieufni rodzice. Spokojnie! To tylko pierwszych kilka chwil!

Jak przygotować dziecko do przedszkola?

Adaptacja w przedszkolu z perspektywy rodzica

Najważniejsze jest zrozumienie i poczucie bezpieczeństwa dziecka. Wyobraź sobie co czuje dziecko, które nagle, z dnia na dzień zostaje przekazane do rąk obcych osób. Mama lub tata, mają właśnie jakieś wyjątkowo ważne powody, żeby je zostawić. Wcześniej tak nie było! A może wcześniej był żłobek, który dziecko już znało? Nowe miejsce! Nowi ludzie! Nowe zasady! Brak rodziców! Brak orientacji w czasie! (Co to znaczy, że tata będzie po mnie po 12?). Fala emocji jaka zalewa dziecko bez wątpienia sięga rozmiarów tsunami.

Jak przygotować dziecko do przedszkola?

• przygotuj dziecko: mów o przedszkolu, odwiedzaj je, pokaż plac zabaw, weź udział w zajęciach adaptacyjnych, poznaj kolegów, którzy też idą do tej samej grupy, jeśli to możliwe;
• mów językiem pozytywów: życz dziecku dobrej zabawy w przedszkolu, miłego dnia, zachęć do zbudowania wielkiej wieży z klocków. Unikaj komunikatów, które budują strach albo przekonanie, że przedszkole to nieprzyjemne, groźne miejsce: “Nie bój się”, “Przykro mi, ale muszę iść”, “Dasz sobie radę”, unikaj smutnego, rozżalonego tonu – staraj się przenieść na dziecko entuzjazm, pozytywne emocje, radość
• daj czas: na rozmowę przed przedszkolem, na uspokojenie się w domu, na wybranie zabawki do przedszkola, spokojne ubranie się, na zapomnienie czegoś z domu i powrót po to, jednak staraj się przed samym wejście do sali załatwić sprawy w miarę szybko: pożegnaj się z dzieckiem, przekaż je nauczycielowi, idź – nie obawiaj się, wszystko będzie dobrze
• stopniuj czas pobytu dziecka w przedszkolu – na początku niech dziecko spędza w przedszkolu tylko kilka godzin, z czasem – możesz to zmienić, jeśli dziecko będzie się czuło komfortowo
• dotrzymuj umów, nie oszukuj: nie uciekaj, gdy coś odwróci uwagę dziecka, nie oszukuj “Pójdę do samochodu i zaraz wracam” – dziecko Ci ufa, dzięki temu, czuje się bezpiecznie – niech tak zostanie
• buduj rutynę poranną: dzięki temu unikniecie wielu stresów, dziecko będzie wiedziało co zaraz nastąpi i będzie na to lepiej emocjonalnie przygotowane, możecie np. żegnać się zawsze w ten sam sposób “Buziak, przytulas i czas na zabawę!”
• daj dziecku “kawałek domu” – dzięki ulubionej zabawce dziecko poczuje się lepiej
• zaufaj nauczycielowi lub podziel się z nim miłym komentarzem. Daj znać, że rozumiesz jak trudny to dla niego czas!

Kiedy dzieci “marudzą” i “pojękują” oznacza to, że sobie z czymś nie radzą (a raczej radzą sobie najlepiej, jak potrafią) i jest im z czymś trudno. Nie chcą nas zdenerwować, ani uprzykrzyć nam życia, ale próbują zakomunikować, że odczuwają dyskomfort i coś je przytłacza.

Mogą wówczas potrzebować 1. bliskości z nami, aby się wyregulować i uwolnić się od nadmiaru napięcia, 2. zrozumienia co to tego, że gorzej się czują 3. stymulacji poprzez zabawę, którą dziecko lubi i która zwykle zajmuje je na dłużej, 4. akceptacji, że są takie, jakie są i mają np. wymagający temperament…

Ważne aby przyjąć, że nawet zmęczeni, możemy pokazać dziecku, że szanujemy jego przeżycia i podpowiedzieć mu, co może zrobić, aby poczuć się lepiej, a także wesprzeć w tym dziecko poprzez bliski kontakt ze sobą (choćby przez krótką chwilę.

Nasze życzliwe reakcje nie zawsze natychmiast sprawią, że młody człowiek przestanie “lamentować”. Z pewnością natomiast łatwiej mu będzie mu się poczuć i wrócić do równowagi oraz w bliskim kontakcie z nami i wzmocnić swoje poczucie wartości, tak ważne na całe życie.️

Poranna rutyna dla dzieci – jak pomóc dziecku w przestrzeganiu codziennej rutyny

 „Umyj zęby, spakuj plecak, załóż buty!”. Zadania do zrobienia rano przed wyjściem do szkoły są zawsze takie same. Dzieci każdego dnia słyszą, że muszą pamiętać o rutynowych czynnościach. A one wcale nie są takie łatwe do zapamiętania, no bo, ręka w górę czyje dziecko nie zapomniało choć raz o drugim śniadaniu do przedszkola?

Nauka porannej rutyny, jest bardzo przydatną umiejętnością, która może wpłynąć na spokój głowy i lepsze funkcjonowanie dziecka, przez cały dzień. Rodzice powinni pomagać pociechom w ustaleniu i przestrzeganiu porannej rutyny dla ich dobrego samopoczucia i możliwości spokojnego rozpoczęcia dnia. Jasna i prosta poranna rutyna sprawia, że dzieci czują się bezpieczniej, bo wiedzą, co mają zrobić, w jakiej kolejności i gdzie znaleźć potrzebne rzeczy.

Co ciekawe, maluchy uwielbiają rutynę: powtarzanie rzeczy zawsze w tej samej kolejności, pomaga im czuć się bezpiecznie. Nawet w szkole, od przedszkola aż do szkoły średniej, dni mają ściśle określony harmonogram.

Skoro wiemy już, że rutyna jest dobra dla dzieci, sprawdźmy kilka wskazówek, które podpowiedzą rodzicom jak stworzyć zdrową i bezpieczną poranną rutynę dla dzieci. Sprawmy, aby czynności takie jak wstawanie, poranna higiena, śniadanie, ubieranie się i pakowanie do szkoły nie stanowiło dla dziecka przykrego obowiązku. Przekształćmy je w zadania, które dobrze wpisują się w zrównoważony rytm dnia, w którym jest czas zarówno na zabawę jak i na obowiązki.

Dlaczego stworzenie planu dnia i porannej rutyny dla dziecka jest ważne?

Przyzwyczajanie do porannej rutyny to jeden ze sposobów pomocy dzieciom, w organizacji własnego czasu. A to szczególnie ważne w okresie przedszkolnym, bo pośpiech przed wyjściem do przedszkola niesie ze sobą nerwowość i stres, a wówczas cały dzień już zaczyna się „źle” i dziecko ma mniejsze szanse na efektywną naukę. Jeśli stworzymy poranną rutynę, którą dzieci będą realizować samodzielnie, wszystkie poranne czynności powinny pójść łatwiej, czasu o poranku powinno zrobić się więcej, a dziecko będzie mogło spokojnie przygotować się i pójść do szkoły. Rodzice także spokojnie zaczną swój dzień i przygotują się do pracy, jeżeli ich starsze dziecko będzie bardziej samodzielne.

Tak naprawdę poranna rutyna pomaga nie marnować czasu: jeśli już wiesz, że po śniadaniu musisz umyć zęby, a Twój plecak jest gotowy, oszczędzasz stres i cenne minuty. Kiedy maluchy stopniowo uczą się robić wszystko samodzielnie, bez konieczności ciągłego przypominania ze strony rodziców o myciu zębów czy zakładaniu butów, czują się bardziej niezależne i rośnie ich pewność siebie. Ponadto przestrzeganie porannych rutyn pomaga młodzieży poprawić koncentrację i uwagę. Może to być także idealna okazja do nauczenia dzieci pomagania w domu przy drobnych zadaniach, dostosowanych do ich wieku.

Jak stworzyć rutynę dla dzieci?

Zbudowanie porannej rutyny dla dzieci nie oznacza po prostu wypisywania na tablicy wszystkich rzeczy do zrobienia każdego ranka, w odpowiedniej kolejności. Oznacza praktyczną pomoc dzieciom w usamodzielnieniu się, podjęcie wysiłku w celu zrozumienia ich potrzeb i trudności oraz znalezienia sposobów, aby przygotowanie do przedszkola było łatwiejsze i radośniejsze.

Pierwszym krokiem do stworzenia porannej rutyny jest zatem zaangażowanie dzieci w tworzenie tej rutyny. Pytamy dziecko o jego preferencje i odczucia. Czy woli najpierw zjeść śniadanie, czy w pierwszej kolejności chce się ubrać? Które miejsce chcą wybrać do odkładania swojego plecaka po jego spakowaniu? Maluch ma trudności z przebudzeniem? Wspólnie wybierzcie odjazdowy budzik. Pamiętajmy, zawsze dawajmy dziecku okazję do włączania się w planowanie obowiązków i słuchaj jego potrzeb. Dzięki temu pociecha będzie bardziej zmotywowana do wykonywania porannych czynności.

Kolejną wskazówką jest utworzenie kolorowej tablicy porannych czynności z obrazkami lub rysunkami przedstawiającymi różne czynności np. budzenie się, jedzenie śniadania, ubieranie się, pakowanie plecaka. Taka wizualna pomoc pomoże lepiej zrozumieć sekwencję działań i zapamiętać, co mają zrobić. Powieśmy tablicę w widocznym miejscu, np. w kuchni, gdzie dzieci będą miały do niej swobodny dostęp. 

W przyzwyczajaniu dzieci do porannej rutyny warto pamiętać, że maluchy nie mają jeszcze tak dobrego poczucia czasu, jak dorośli, więc trzeba im pomóc i uzbroić się w cierpliwość. Do pilnowania czasu przeznaczonego na wykonanie określonych czynności można używać minutnika. Na przykład podczas śniadania możesz przypomnieć dziecku, że kiedy zadzwoni minutnik, czas się ubrać.

Ponadto, jak zawsze, jeśli chodzi o pomoc dzieciom w nauce czegoś nowego, nagroda ma ogromne znaczenie. Komentuj pozytywne postępy dziecka, mówiąc mu np. „Kawał dobrej roboty ze spakowaniem plecaka poprzedniego dnia, możemy wyjechać wcześniej i dzięki temu teraz masz dodatkowy czas na zabawę z kolegami przed zajęciami”. Pamiętajmy także, że każda nauka czegoś nowego wymaga czasu i cierpliwości.

Jak zbudować poranną rutynę?

Jaka jest idealna poranna rutyna? Taka, która uwzględnia indywidualne potrzeby dziecka i jest dostosowana do jego możliwości i stopnia samodzielności. Ważne jest, aby stworzyć harmonogram odpowiedni dla każdego dziecka. Są tacy, którzy potrzebują więcej czasu na śniadanie, są też tacy, którzy chcą się trochę pobawić lub poczytać przed wyjściem. Są dzieci, które uczą się rutyny szybko i takie, które potrzebują więcej czasu i wsparcia ze strony rodziców. A już na pewno należy unikać porównań między rodzeństwem.

Jak zatem zaplanować rutynę pozwalającą na dobry start poranka przez dziecko? Oto wskazówki:

Zacznijmy przygotowania wieczorem poprzedniego dnia: Idealna poranna rutyna zaczyna się już poprzedniej nocy. Plecak i wszystko, co potrzebne do szkoły, lepiej przygotować wieczorem i zawsze umieszczać je w tym samym miejscu, na przykład w pobliżu drzwi wejściowych. Ubrania do szkoły też mogą zostać wybrane i przygotowane wieczorem. Nikt nie lubi rano nagle zauważać, że nie ma już czystych skarpetek…

Nastawmy budzik: Ustawmy godzinę alarmu tak, aby była zawsze taka sama. Aby uprzyjemnić dziecku czynność porannego wstawania, której nikt z nas przecież nie lubi, poprośmy dziecko, aby samo wybrało budzik, który mu się podoba. Pokażmy też dziecku jak go włączyć i wyłączyć. Przed wstaniem z łóżka pozwól dziecku jeszcze chwilę dobudzić się w łóżku i zacząć poranną rutynę bez pośpiechu.

Śniadanie: To ważny moment, który warto uwzględnić w porannej rutynie. Jeśli uda się zjeść je razem, tym lepiej. Telewizorowi, smartfonowi i komputerowi mówimy nie, bo niebieskie światło ekranu bardzo rozprasza, zwłaszcza o poranku, a aplikacje i media społecznościowe to istne pożeracze cennego czasu.

Przypilnujmy porannej higieny: Mówienie dziecku, żeby się umyło, jest zbyt ogólne. Wyjaśnijmy, że pociecha musi kolejno umyć zęby, twarz, uszy, uczesać włosy i pokażmy dokładnie, jak to zrobić. Szczegółowy opis porannej rutyny w łazience pomoże uniknąć konieczności przypominania dziecku wszystkiego każdego ranka. Upewnijmy się także, że szczotka, ręczniki, mydło i szczoteczka do zębów znajdują się w zasięgu dziecka.

Rytułał ubierania się: Jeśli dziecko wybrało ubrania poprzedniego wieczoru, ubieranie się będzie prostą sprawą. Kurtka, czapka, szalik muszą zawsze znajdować się w tym samym miejscu, aby bez straty czasu i szybko odnaleźć je przed wyjściem. Podobnie parasol, gdy na dworze chlapa.

Poztytywne emocje: Wprowadźmy do porannej rutyny chwilę uwagi tylko dla dziecka, aby poczuło pozytywne emocje. Możemy na przykład przytulać się przed wyjściem z domu, trzymać się za ręce idąc do przedszkola lub słuchać i śpiewać ulubione piosenki w drodze do przedszkola.

Stworzenie porannej rutyny to także dobra okazja, aby wprowadzić odrobinę języka angielskiego w codzienne życie dzieci w całkowicie bezstresowy sposób.  Podczas planowania tygodnia, wspólnie możemy myśleć o dniach tygodnia w języku angielskim lub o słownictwie opisującym pogodę, która ma wpływ na to, jak należy się ubrać każdego dnia. Obejrzeć można filmiki dotyczące tego „Jaka jest pogoda?” po angielsku.

Jaki jest wpływ wieczornej rutyny dziecka na spokojny poranek?

Wpływ wieczornej rutyny dziecka na spokojny poranek jest niezwykle istotny, zwłaszcza gdy chcemy pomóc naszemu maluchowi w przestrzeganiu codziennej porannej rutyny. To właśnie wieczorem, przy odpowiednim wprowadzeniu prostych kroków, możemy stworzyć warunki, które pomogą dziecku lepiej przygotować się do kolejnego dnia. Zrozumienie i skomponowanie odpowiedniego wieczornego rytuału jest bardzo ważne. Pamiętajmy o tych kilku krokach, które zapewnią dziecku spokojny sen i dużo energii zaraz po przebudzeniu.

Pamiętajmy o znalezieniu rytmu dnia: dzieci, szczególnie niemowlaki i noworodki, potrzebują ustalonego rytmu dnia. Poprzez wieczorny rytuał, możemy wprowadzić maluszka w stan relaksu, co ułatwia pójście spać i dłuższy sen w nocy. Dla niektórych dzieci wieczorny masaż lub delikatne głaskanie może być skutecznym sposobem na uspokojenie. To chwila bliskości z pociechą, pomaga zasnąć spokojnie, a to z kolei pozwoli pospać dziecku dłużej.

Ostatnie chwile wieczoru warto spędzić na cichych i relaksujących aktywnościach, takich jak czytanie ulubionych bajek. To moment bliskości dla rodzica i dziecka, który pozwala na rozluźnienie i zasypianie w spokojnej atmosferze. Dla starszych dzieci warto przygotować prostą listę zadań na kolejny dzień. To pomaga w przyzwyczajeniu się do codziennego planu dnia i zapewnia poczucie bezpieczeństwa.

Dzięki wieczornej rutynie, dziecko ma szansę na spokojny sen, a to z kolei przekłada się na bardziej udane rozpoczęcie dnia. Wieczorne rytuały są ważnym elementem budowania dobrych nawyków i komfortowej codzienności, zarówno w pierwszych tygodniach życia jak i u starszych dzieci.

Jak dzięki rutynie można zachęcić dziecko do pomagania w obowiązkach domowych?

Ustalenie porannej rutyny z dziećmi może być również dobrą okazją do nauczenia ich systematycznego pomagania w domu. Jest to bardzo ważne od najmłodszych lat, ponieważ pomaga chłopcom i dziewczętom usamodzielnić się oraz pomaga zwiększyć poczucie własnej wartości , dając im poczucie, że są zdolni i kompetentni.

W ramach porannych czynności możemy zachęcać dziecko do pościelenia łóżka, odłożenia piżamy do szafy, włożenia brudnych ubrań do kosza na pranie, włożenie naczyń po śniadaniu do zlewu i sprzątnięcia ze stołu. Drobne zadania dostosowane do wieku dzieci, pozwalają im zyskać niezależność.

Aby uprzyjemnić dziecku przestrzeganie codziennej rutyny, spróbujmy używać pozytywnego języka. Skupiajmy się na pozytywnych konsekwencjach działań, zamiast na negatywnych. Zamiast „Pospiesz się, bo się spóźnimy” możemy powiedzieć „Spieszmy się teraz, żebyśmy spokojnie i bez nerwowego biegania później dotarli do szkoły”. Podobnie zamiast mówić: „Uczesz się, bo jesteś cała rozczochrana, a Twoi koledzy będą się z ciebie śmiać”, możemy powiedzieć „Uczesz się, bo wtedy będziesz piękna i schludna”.

Jak widać, stworzenie porannej rutyny dla chłopców i dziewcząt nie jest trudne, ale wymaga czasu i odrobiny cierpliwości. Zawsze zachowajmy margines elastyczności na nieprzewidziane sytuacje, gdyż żadnego poranka nigdy nie da się zaplanować w 100%. Zasady są ważne, ale dom to nie wojskowe koszary, a maluchy muszą zawsze czuć się mile widziane i rozumiane.

JAK ROZMAWIAĆ Z DZIEĆMI?

❌NIE używaj słowa NIE ❌

🗣Komunikując się z dzieckiem warto unikać wydawania wojskowych rozkazów i zakazów, chyba że wprowadzasz w swoim domu wojsko i tresurę. 😉 Jeśli jest Ci to dalekie, to czytaj dalej.

👂Często odruchowo, w sytuacji w której chcemy albo musimy czegoś dziecku zabronić najszybciej nasz mózg proponuje zdanie zawierające słowo "NIE...!", jednak reakcja dziecka zwykle nie jest adekwatna do tego polecenia/zakazu/nakazu, czyli inaczej mówiąc naszych oczekiwań.

❓Skąd się to bierze?

🗣Używając komunikatu zawierającego słowo NIE, zwykle pozostawiamy dziecko bez alternatywy ani wytłumaczenia. Kończy się z naszej strony na samym naszym krzyku, zdaniu, rozkazie, nakazie.

🧠Mózg dziecka dążąc do ciągłej aktywności, słysząc komunikat zaczynający się na słowo NIE, z reguły automatycznie je kasuje i "widzi" , choć może bardziej słyszy, tylko to, co po tym słowie dalej, np. "Franek, nie biegaj!". Mózg dziecka słyszy (na poziomie mózgu, nie uszu): "Franek (...) biegaj!

Jednak to przecież nie rozwiązuje tej sytuacji, a wręcz czasem zaognia ją jeszcze bardziej. No i powtarzasz ten zakaz, raz, drugi trzeci, a dziecko jakby nagle stało się głuche. Frustracja obu stron gotowa.

Dlaczego się tak dzieje? Bo mózg dziecka nie dostaje propozycji alternatywnego zachowania.

🎯Warto zwrócić uwagę na to, że nieużywanie słowa NIE, nie ma nic wspólnego z pozwalaniem na wszystko. Można przecież dziecku czegoś zabronić lub polecić wykonanie jakiegoś zadania, używając innych słów.

❓Zapytasz jak to w takim razie robić poprawnie?

☝Spróbuj przeformułować ostatnie zdanie, które wypowiedziałaś/-eś do dziecka, a które było podobne do "Franek, nie biegaj!, "Marysia, nie dotykaj tego!" na zdanie w formie pozytywnej, czyli ułóż takie zdanie, które zachowa Twoją intencję, np. nie chcesz, żeby Marysia dotykała drzwiczek z piekarnika, ponieważ może się oparzyć. Oooo... już masz intencję, czyli powód dlaczego ma tego nie robić.

✌Powiedz o tym dziecku, wytłumacz co ma zrobić lub jak się zachować lub na co skierować swoją energię lub odwołaj się do ustalonych przez Was wcześniej zasad. I już! 🙂

❌Nie pozostawiaj dziecka samego z komunikatem negatywnym, czyli formułuj dziecku komunikaty pozytywne, widzisz różnicę?

OPRACOWAŁA: NATALIA FILIPSKA

Tu kółko, tam kreska” – kilka słów 
o grafomotoryce

Rozwój motoryki jest kluczowy dla prawidłowej sprawności fizycznej, a także ogólnego funkcjonowa  dziecka, należy zwrócić na niego szczególną uwagę. Gdy przebiega bez problemów jest doskonalą podstawą do nauki pisania i czytania, koncentracji, orientacji przestrzennej, koordynacji wzrokowo- ruchowej. Motoryka nie jest czymś co mamy od zawsze. Musimy ją ćwiczyć poprzez nieustanny, swobodny ruch i działania sterowane, dzięki którym poprawia się sprawność ruchowa ciała.

Ważne jest aby prawidłowo stymulować rozwój ruchowy dziecka więc należy pamiętać, że priorytetem jest motoryka duża, czyli rozwijania ogólnej sprawności ruchowej,  później można przejść do rozwoju motoryki małej. Nie możemy, zatem wymagać od dziecka, które nie potrafi przejść po wąskiej kładce lub złapać piłki, aby zgrabnym ruchem narysowało szlaczek lub napisało swoje imię.nia dziecka, należy zwrócić na niego szczególną uwagę. Gdy przebiega bez problemów jest doskonalą podstawą do nauki pisania i czytania, koncentracji, orientacji przestrzennej, koordynacji wzrokowo- ruchowej. Motoryka nie jest czymś co mamy od zawsze. Musimy ją ćwiczyć poprzez nieustanny, swobodny ruch i działania sterowane, dzięki którym poprawia się sprawność ruchowa ciała.

Grafomotoryka to szereg ćwiczeń przygotowujących dzieci do nauki pisania (GRAFIKA – zapis, MOTORYKA – zdolność wykonania różnych czynności ruchowych). Zanim dziecko rozpocznie naukę pisania należy rozwinąć u niego sprawności psychomotoryczne, gdzie podstawową rolę odgrywają:

- orientacja w przestrzeni ( góra, dół, lewo, prawo, nad, pod, itp.) – pomaga to dziecku w rozpoznawaniu i odtwarzaniu kierunku pisania

- pamięć ruchowa – czyli umiejętność przetwarzania obrazu graficznego na obraz ruchu.

Okresem przygotowawczym do rysowania i pisania jest okres tzw. bazgrot. Około drugiego roku życia dziecko stawia kropki stukając ołówkiem, robi nieregularne ruchy koliste. Później pojawiają się linie poziome, a następnie pionowe. Dziecko zachęcone przez dorosłych, zmierza do narysowania konkretnego przedmiotu, lecz jego możliwości techniczne są jeszcze niewielkie. Dopiero trzylatek rysuje koło, to znaczy coś w rodzaju zamkniętej linii. Następnie rysuje skrzyżowane linie poziome i pionowe.

Czterolatek rysuje coś w rodzaju prostokąta i kwadratu. Nie planuje rysunku, dopiero po fakcie mówi, co narysował. Natomiast to, co pragnie narysować najczęściej jest mało podobne do przedmiotu. Sześciolatek umie rysować już na określony temat, stara się odwzorować litery drukowane i pisane.

1. Etapy rozwoju chwytania kredek przez dzieci

Etap pierwszy – chwyt cylindryczny – od 1 do 2 lat

Etap drugi – chwyt palczasty – od 2 do 3 lat

Etap trzeci – zmodyfikowany chwyt trójpunktowy – od 3 i ½ roku do 4 lat

Etap czwarty – chwyt trójpunktowy zwany także trójpalcowym, trzypunktowym, szczypcowym, pensetowym – od 4 i ½ roku do 7 lat

ŹRÓDŁO: HTTPS://WEB.FACEBOOK.COM/SENSORYKAWILANOW

Prawidłowe trzymanie przyboru do pisania lub rysowania polega na objęciu go trzema palcami: kciukiem, palcem wskazującym (który naciska narzędzie od góry) oraz środkowym w odległości ok. 1,5 – 2 cm od czubka. Pędzel trzymamy w odległości 5-7 cm od końca. Dziecko nie powinno ściskać przyboru zbyt mocno.

W okresie pięciu, sześciu lat życia zaczynają pojawiać się różnice indywidualne. Jedne rysunki są bardzo ubogie, schematyczne, inne bogate w szczegóły, pięknie pokolorowane. U tych samych dzieci szlaczki i litery są kanciaste, nie mieszczą się w liniaturze lub są bardzo ładne, staranne, podciągane od linii do linii. Różnice takie zależą od wielu czynników:

- ogólnego rozwoju umysłowego dziecka;

- doświadczeń w rysowaniu;

- ogólnej sprawności ruchowej;

- rozwoju elementarnych funkcji percepcyjno – motorycznych zaangażowanych w czynności rysowania.

Kiedy zacząć naukę “prawidłowego” chwytania kredki?

ŹRÓDŁO: HTTP://INFOGRAFIKA.WP.PL/

Wydaje się, że naukę warto zacząć, gdy dziecko zaczyna dużo rysować – 3-latka łatwiej uczyć dobrych nawyków od początku niż potem korygować złe, co trwa dłużej i jest trudniejsze. Jeszcze jakiś czas temu w diagnozie gotowości szkolnej pojawiała się prośba o weryfikowanie prawidłowego chwytu.

 SPOSOBY USPRAWNIANIA GRAFOMOTORYKI

1.Na rozwój manualny wpływa ogólny rozwój fizyczny dziecka. Nie zabraniajmy, więc mu biegania, wspinania się, czołgania, czy jazdy rowerkiem, „bo się spocisz i zachorujesz”. Bardzo ważnym elementem w nabieraniu płynności ruchów jest samoobsługa dziecka: wiązanie butów, zapinanie guzików. Budowanie, lepienie, majsterkowanie, wycinanie to również baza do usprawniania precyzji rąk. W procesie przygotowania dzieci do nauki pisania pierwszoplanowe miejsce zajmują metody czynne, polegające na własnym działaniu.

Wszystkie chwyty inne niż te przedstawione, jako „prawidłowe” powodują, że nacisk na ołówek lub kartkę jest zbyt silny lub zbyt luźny, a co za tym idzie kontrolowanie przez dziecko swoich ruchów i ruchu kredki jest utrudnione. Należy jednak pamiętać, że jeśli coś jest utrudnione, to nie oznacza, że jest niemożliwie. Z dziećmi często sprawdzają się rozwiązania proste, ale kreatywne. Przy nauce chwytania kredek pomogła np. nazwanie palców, które trzymają kredkę – królem i królową, a tego, który podtrzymuje kredkę od dołu – ich pomocnikiem. Są też inne pomoce:

• Kredki stożkowe i/lub trójkątne w przekroju

Kredki trójkątne w przekroju nazywane także ergonomicznymi pomagają dzieciom wypracować prawidłowy chwyt trójpunktowy, kredki stożkowe – chwyt trójpunktowy zmodyfikowany, ponieważ niejako go wymuszają.

• Ćwiczenia wzmacniające motorykę małą

Ćwiczenia doskonalące sprawność grafomotoryczną i umiejętność pisania należy wykonywać systematycznie, najlepiej codziennie przez ok. 5-10 minut. Trening powinien każdorazowo rozpocząć blok ćwiczeń rozwijających ogólną sprawność ruchową. Po rozgrzewce ruchowej nastawionej na rozruch wszystkich stawów ręki przechodzimy do ćwiczeń manualnych, usprawniających małe ruchy ręki (dłoni, nadgarstka, palców).

• Trenowanie samoobsługi

Zanim dziecko zacznie pisać, musi przejść kilka bardzo ważnych kroków, które przygotują je do pisania krętych linii. Te kroki to:

1) samoobsługa, 2) chwyt dłoniowy i pęsetkowy (trzypunktowy) i 3) używanie niepiszącej ręki do trzymania papieru.

• Nakładki

Dostępne są także nakładki profilaktyczne lub korygujące niewielkie niedoskonałości chwytu

Propozycje zabaw do zabaw i ćwiczeń z dziećmi:

- Zakładanie słomek na wykałaczki wbite w kartonik, z tym poradzą sobie nawet najmłodsze maluchy, choć zabaw wymaga precyzji i skupienia uwagi.

- Zabawy manualne w piasku, przesypywanie, poszukiwanie różnych przedmiotów, zakopywanie. Wszelkiego rodzaju zabawy z masami plastycznymi, piaskiem kinetycznym dostarczają dziecku sensorycznych wrażeń i uwrażliwiają.

- Różne zabawy słomką, tu przenosimy z jednej miseczki na drugą ziarna fasoli, ale można też puszczać bańki mydlane do kubeczka tworząc piękne obrazy.

- Przenoszenie rożnych przedmiotów za pomocą szczypiec i kombinerek. Wspólne odkrywanie zawartości skrzynki narzędziowej, porównywanie, nazywanie różnych śrubek i kołków.

- Zabawy z żelowym woreczkiem, to dostawa bodźców sensorycznych i trening paluszków, po kliknięciu na zdjęcie przejdziecie do pełnego opisu zabawy.

- Lepienie z plasteliny, robienie wałeczków.

- Segregowanie, układanie i manipulowanie różnymi przedmiotami.

- Zakręcanie i odkręcanie nakrętek, dopasowywanie według wielkości.

- Układanie wzorów z zapałek

- Przewlekanie, nawlekanie, wyszywanie itp.

- Druciki kreatywne.

- Zabawy i twórczość w glinie. To doskonały materiał plastyczny nieco twardszy od plasteliny.

-Manipulowanie łyżeczką, karmimy piłeczkowego stworka.

- Nawlekanie nakrętek od butelek na wykałaczki według wzoru.

- Malowanie farbami, pędzelkiem i dłońmi.

- Wbijanie gwoździ.

- Zakładanie gumek na wbite gwoździe, przekładanie ich i zabawa kulkami, doskonała praca palców i dłoni.

- Wkręcanie i wykręcanie śrubek.

- Patyczkowe zabawy.

- Zabawy z lodem, to doskonały pomysł na upalne lato.

- Zabawa w dyrygenta i malowanie patyczkami.

- Kolorowanki edukacyjne.

- Łowienie makaronowych rybek za pomocą słomek.

- Ćwiczenia zapinani i odpinania na zrobionej w domu tablicy manipulacyjnej.

- Wspólne gotowanie i krojenie.

- Pisanie, rysowanie i różne zabawy z wysypanym na tacy piasku, soli lub bułce tartej.

- Zabawy klockami lego i szablonami.

- Paluszkowe zabawy.

- Barwienie soli i zabawy z kolorową solą to nie tylko zabawa sensoryczno-plastyczna, ale również świetnie ćwiczenie małej motoryki.

- Majsterkowanie dla dzieci, kręcenie śrubokrętem i wkręcanie śrubek w styropian, to dokonała aktywność niezwykle trenująca dłonie i paluszki.

ZRÓBCIE TO RAZEM!

DOMOWA CIASTOLINA. Dzieci uwielbiają zabawę ciastoliną, a te, które za nią nie przepadają, tym bardziej potrzebują z nią kontaktu, aby się oswoić i wspomóc rozwój małej motoryki. Poniżej przepis jak ugotować własną ciastolinę w domu! Będzie naturalna, a tym samym BEZPIECZNA, dla dzieci.

Będą potrzebne:

- 2 szklanki mąki pszennej

- 1 szklanka soli (drobnej, nie kryształki)

- 2 łyżki oleju roślinnego

- 2 łyżki (płaskie) proszku do pieczenia

- 1, 5 szklanki gorącej wody (takiej, co to dopiero się przegotowała)

 Jak to zrobić?

WSZYSTKIE CZYNNOŚCI POWINNY BYĆ WYKONANE WSPÓLNIE Z DOROSŁYM!

Wsypujemy barwnik spożywczy do szklanki gorącej wody i rozpuszczamy. Następnie wodę wlewamy do mąki, soli, oleju i proszku do pieczenia. Całość mieszamy. Masę wyrabiamy przez chwilę rękami.

Dobrej zabawy!

LITERATURA:

A. Balejko, „Jak pokonać trudności w mówieniu, czytaniu i pisaniu”
M. Bogdanowicz, „Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym”
M. Dmochowska, „Zanim dziecko zacznie pisać”
E. Gaweł, „Ćwiczenia grafomotoryczne”
Z. Handzel, „Dyktanda graficzne”
A. Lüke, „ Sztuka pisania czyli Ty i twój charakter”
I. Majchrzak, „Wprowadzenie dziecka w świat pisma „
H. Nartowska, „Różnice indywidualne, czy zaburzenia rozwoju dziecka przedszkolnego”
W.  Szumu, „Rysowane wierszyki”
T. Wróbel, „Pismo i pisanie w nauczaniu początkowym”
M. Żytko, „Pisanie - żywy język dziecka”
http://www.ppp8.pl/Poradnia/Oferta_files/kacik/Cwiczenia_grafomotoryczne_artykul.doc
http://www.prolis.pl/content/32-dobor-wlasciwej-nakladki
http://www.godmother.pl/blog/jak-nauczyc-dziecko-prawidlowo-trzymac-kredke

Opracowała: Natalia Filipska, Olena Turenko

PODSUMOWANIE WARSZTATÓW DLA RODZICÓW Z DNIA 30.11.2022 r.:

Mówiliśmy o swoich oczekiwaniach wobec dzieci, ale prawda jest taka:

- Dziecko nie jest zobowiązane do spełnienia oczekiwań rodziców. To są często rodiców niespełnione pragnienia. Dziecko musi zostać zaakceptowane takim, jakim jest, musimy dać mu możliwość bycia sobą i pójścia własną drogą.

Słowami mądrego poety powiemy tak:

„Twoje dzieci nie są twoimi dziećmi:

Są synami i córkami samego życia.

Przyszły przez ciebie, nie od ciebie.

I chociaż są z tobą, nie należą do ciebie.

Możesz dać im swoją miłość, ale nie swoje myśli.

Możesz ich schronić w ich ciałach, ale nie w ich duszach,

Ponieważ dusze mieszkają w domu jutra

Które możesz odwiedzić nawet w swoich snach,

Możesz starać się być jak oni

Ale nie staraj się, aby byli tacy jak ty,

Bo życie nie cofa się

I nie pozostaje jutro”.

Abyście pamiętali nasze dzisiejsze spotkanie, pragniemy Wam przekazać przypomnienia, które pomogą Wam w wychowaniu dzieci.

Przypomnienie dla rodziców.

9 przykazań dla rodziców.

1. Jeśli dziecko jest ciągle krytykowane, uczy się nienawiści.

2. Jeśli dziecko żyje we wrogości, uczy się agresji.

3. Jeśli dziecko jest wyśmiewane, zostaje wycofane.

4. Jeśli dziecko dorasta w wyrzutach, uczy się żyć z poczuciem winy.

5. Jeśli dziecko dorasta w tolerancji, uczy się rozumieć innych.

6. Jeśli dziecko jest zachęcane, uczy się wierzyć w siebie.

7. Jeśli dziecko jest chwalone, uczy się być wdzięcznym.

8. Jeśli dziecko dorasta w uczciwości, uczy się być uczciwym.

9. Jeśli dziecko żyje bezpiecznie, uczy się ufać ludziom.

Kilka wskazówek dla rodziców:

1. Nie oczekuj, że Twoje dziecko będzie takie, jak chcesz.

Pomóż mu stać się sobą.

2. Nie wylewaj żalu na dziecko.

3. Nie lekceważ jego problemów.

4. Nigdy nie poniżaj.

5. Pomyśl, jak kochać nie tylko własne, ale także cudze dziecko.

6. Kochaj swoje dziecko nieutalentowane, nieudane, słabe.

Komunikuj się z nim, raduj się, bo dziecko to skarb, który wciąż jest z tobą.

Pamiętaj!

Dziecko oczekuje od Ciebie: czułości, miłości, ciepła, wsparcia, zrozumienia, życzliwości, troski, pochwały, uśmiechu, a nie sugestii, zasad, ratowania, dokuczliwego przekazywania doświadczeń, kontroli nad realizacją zasad, dyktowania, zarządzania, odrzucenia, potępienia, kary, podejmowania decyzji za niego.